15392896_725935310893450_2216147935310957669_o

Νικητές Διαγωνισμού Δημιουργικής Γραφής

cross half circle

Και έχουμε τους νικητές του διαγωνισμού δημιουργικής γραφής!

Μετά από αυτά τα 14 νέα επεισόδια να ακολουθούν την αρχική ιστορία θα έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής… Συγχαρητήρια!

 

Χαρισμάθεια

Είναι από κείνες τις φορές που νιώθω ανάλαφρος, νιώθω πως πετάω! Αιωρούμαι κάπου ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο! Ονειρεύομαι άραγε; Το αερόστατο μου ταλαντεύεται στο κενό και με νανουρίζει. Τίποτα πιο όμορφο από ένα μακρινό ταξίδι στο άγνωστο. Μόνη μου συντροφιά μια τάρτα φράουλα, ένα κλειδί κρεμασμένο στο λαιμό και ένα κουτί! Μα ξαφνικά το αερόστατο αρχίζει να χάνει ύψος! Αρχίζω μανιωδώς να λύνω τα σακιά με την άμμο απ’ τα πλαϊνά του καλαθιού για ν’ ανακόψω την πτώση, όμως…

Κατερίνα Κοτσίνα

…οι κόμποι είναι τόσο σφιχτοί… δεν λύνονται… δεν θα προλάβω… δεν έχω και σουγιά… πέφτω…
Μα ναι! Το κουτί!!!!
Ο Φιλέας με είχε συμβουλέψει να το ανοίξω μόνο σε εξαιρετική ανάγκη!
Αρπάζω το κλειδί απ’ το λαιμό μου, ξεκλειδώνω το παλιό μπρούτζινο κουτί και… ξαφνικά μια αόρατη ζεστή δύναμη με σπρώχνει στην άκρη του καλαθιού!
Η Όστρια! Το κουτί έκρυβε μέσα του τον νότιο άνεμο!
Ζεστός ζεστός, γέμισε μονομιάς το μπαλόνι μου και καταφέρνω να πάρω και πάλι ύψος! Όμως…

Stella Kamperi

Ομως που παω; Δεν εχω ιδέα που παω. Στο βάθος φαινονται βουνά, και αραιά σύννεφα. Ψάχνω να βρω την πυξίδα και τον χάρτη αλλα ειναι δύσκολο. Φυσάει δυνατά και το αερόστατο κουνιέται σαν τρελό.
Η πυξίδα δειχνει οτι παω βορια, στο Δάσος των Μεγάλων Σκιών. Το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς. Πρεπει να κλεισω το κουτί, πρεπει να βρω καθοδικό ρευμα και να προσγειώσω το αερόστατο πριν φτάσω στο Δάσος. Θυμάμαι οτι πρεπει να πετάω πανω απο τα Χρυσά Έλη ομως…

Νάντια Κοτσίνα

…κάτι πάει στραβά. Δεν μπορεί να βρίσκομαι στα Χρυσά Έλη. Δεν ήταν έτσι τα Χρυσά Έλη!Αντί για λίμνες που λαμπυρίζουν από την χρυσόσκονη, βλέπω βάλτους με σκούρες γκριζωπές πινελιές.
Αντί για αφράτες φυλλωσιές δέντρων γεμάτες νεραϊδοφωλιές, αντικρίζω αφιλόξενους κορμούς που γερνούν από την θλίψη και την μοναξιά. Ακόμη και τα μεταξένια γρασίδια έδωσαν την θέση τους σε ξεραμένα αγριόχορτα. Έρχεται η ώρα να ακουμπήσω το έδαφος, χωρίς τελικά να ξέρω πού βρίσκομαι. Όμως…

Jim Bouf

…κοιτάω την πυξίδα! Η βελόνα της γυρίζει σαν τρελή… Που βρίσκομαι; Ανοίγω το εγχειρίδιο πτήσεων του αεροστάτου. Σελίδα 367, παράγραφος 3η: “Στο σημείο 0 του χάρτη με συντεταγμένες 0°00’00.0″N 0°00’00.0″E, που βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό, νότια της Γκάνας, η πυξίδα μπορεί να ξεφεύγει από το βαρυτικό πεδίο της γης. Πίστευεται ότι στο σημείο αυτό υπάρχει τεράστια συσωρευμένη ενέργεια και ένας μύθος μαρτυρά την ύπαρξη μιας μυστικής πολιτείας. Ο λόγος του φαινομένου παραμένει ανεξήγητος.” Είμαι σίγουρος ότι εκεί βρίσκομαι. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηγση… Πώς όμως βρέθηκα τόσο Νότια; Αχ Όστρια… Μήπως αυτό που βλέπω κάτω μου είναι η Χαμένη Ατλαντίδα;

Pantso Kandiliotis

ο Δευκαλίων πάγωσε στο άκουσμα των σειρήνων , ήξερε πως ήρθε η ώρα να βάλει το βιβλίο με τα παραμυθία στο ράφι να φιλήσει την κόρη του τρυφερά στο μέτωπο και να την σκεπάσει καλά , ήξερε ότι είχε 20 λεπτά το πολύ μέχρι να έρθουν για ακόμη ένα βράδυ στο μικρο χωρίο του οι ”σκουπιδιαρηδες” με διάφορα η ποιο βάρβαρη και αδίστακτη συμμορία άλλα ήταν αποφασισμένος οτι αυτό θα τελείωνε σήμερα δεν άντεχε άλλο, έτσι λοιπόν πήρε ένα καρότο τάισε τον Ακο τον σέλωσε και ξεκινήσε…..

W icon

Νίκος Μπρόζος

…Καβάλησε τον Ακο και έφυγε για την Πόλη των Δημιουργών, μια πόλη γνωστή για την εξαίρετη μεταλλουργία τους. Εκεί θα έπαιρνε το υπέρταρο όπλο που θα νικούσε για πάντα τους “Σκουπιδιάριδες”, τα Χρυσά Νύχια του Γκράγκουντ, του σπουδαιότερου μεταλλουργού της πόλης. Φτάνοντας στην πόλη αντίκρισε κάτι που του έκανε τεράστια εντύπωση, τα γκόμπλινς -οι αιώνιοι εχθροί των Δημιουργών- είχαν εισβάλει στην πόλη και την λεηλατούσαν. Γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε ελπίδα για την πόλη άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς την δεύτερη επιλογή που είχε, το Βασίλειο των Νεράιδων, για να βρει την φίλη του Κάρκη ώστε να ανακαλύψουν μαζί έναν τρόπο για να νικήσουνε τους “Σκουπιδιάριδες”…

Πολυνίκης Βαρδακάς

Φτάνοντας στην χώρα τον νεράιδων αντίκρισε κάτι τρομερό. Τα γκόμπλινς είχαν φτάσει μέχρι τον μαγικό τόπο των νεράιδων. Αμέσως ο ήρωας μας έψαξε για την φίλη του την Κάρκη. Τελικά την βρήκε κάτω από τα χαλάσματα του ιερού ναού των νεράιδων. Αλλά ήταν πια αργά. Η Κάρκη με την τελευταία της πνοή πήρε τα Χρυσά Νύχια του Γκράγκουντ και έβαλε ένα ξόρκι στο όπλο ώστε ο ήρωας μας να έχει περισσότερες ελπίδες ενάντια στον εχθρό. <<Φρόντισε να νικήσεις ήρωά μου>> είπε η Κάρκη και ξεψύχησε στα χέρια του πλέον συντετρημένου πολεμιστή του καλού. Αμέσως έτρεξε προς τον πιστό του σύντροφο Ακο και έφυγε για…

Orfeas Vroullis

Έφυγε για να πάει να βρει έναν από τους καλύτερους νεκρομαντες όλων των εποχών για να τον βοηθήσει να φέρει πίσω την καρκη, αφού ήξερε ότι ήταν η μονή του ελπίδα για να βρει τρόπο να νικήσει τους ” σκουπιδιαριδες “. Ο νεκρομάντης όμως ήταν κριμένος σε μια σκοτεινή και βυθισμένη στο χάος πόλη που πολλοί την ξέραν με το όνομα Μέλαινα. Ήξερε ότι θα ήταν δύσκολο να βρει τον νεκρομάντη που άκουγε στο όνομα ζόφος άλλα δεν είχε άλλη επιλογή. Μέτα από ώρες ταξίδι είδε στο βάθος του μονοπατιού την πύλη για την σκοτεινή αυτή πόλη.

Νικόλας Βρατόλης

Περασε απο την πυλη για την σκοτεινη πολη και το μονο που εβλεπε ηταν σκοταδι,ξαφνικα απλωνει το χερι και κατεβαζει ενα καταμαυρο σεντονι βλεποντας οτι ειναι μεσα σε ενα θεορατο παλατι. Ακουει καποιον να τον φωναζει και καθως γυρναει βλεπει ενα τραγομορφο πλασμα να του μιλαει. Του εξηγει τον δρομο για να βρει τον ζοφο και ξεκινανε το ταξιδι τους. Φτανοντας στα μισα της διαδρομης ακουγετε μια γυναικεια φωνη να φωναζει ” Αγγελα ελα μεσα τρωμεεε ” …

W icon

Αγγέλα Μπούρδα

… για άλλη μια φορά περνώ την Πύλη και ξεχνώ την μάσκα του Δευκαλίωνα… παίρνω και πάλι την πραγματική μου μορφή- αυτή της Αγγέλας… Εδώ ο χρόνος μετράει διαφορετικά, οι διαστάσεις μεταβάλονται…
Μπαίνω μέσα στο σπίτι, βγάζω με μια γρήγορη κίνηση τα αρβυλάκια μου και κάθομαι στο τραπέζι. Μα τι στο καλό; Από πού έρχεται αυτή η αποκρουστική μυρωδιά;
“Μαμά; Λαχανόσουπα;!”
“Συγγνώμη κόρη μου, απλά τα χρήματά μας δεν αρκούν από τοτε που ο μπαμπάς σου έφ…”
“Δεν με νοιάζει ο μπαμπάς που μας παράτησε μέσα σε μια νύχτα… Με νοιάζει που εσύ πήρες το μέρος των “σκουπιδιάριδων”… ”
Ξαφνικά χτυπά η πόρτα.. Κοιτώ τη μαμά. Καμιά μας δεν κάνει κίνηση να ανοίξει. Μονάχα κοιταζόμαστε έντρομες. Μήπως άκουσε κανείς όσα είπα στη μαμά για τους σκουπιδάρηδες;;;
Ένα κλειδί μπαίνει στην πόρτα, γυρίζει και η πόρτα ξάφνου ανοίγει.
Ο μπαμπάς!

Αλκίνοος Βρουλλής

Εγω και η μαμα παγωσαμε. Δεν ξερμε τι α κανουμε. Τοσα πολλα συναισθηματα. Την μαμα την κυριευσε ο θυμος και αρχισε να φωναζει, ο μπαμπα προσπαθουσε να την ηρεμησει και γω ειχα κοκαλωσει. Καπως ηρεμησαν μετα απ λιο τα πραγματα και ο μπαμπας μας εξηγισε. Οχι δεν μας ειχε παρατησει. Τον ειχαν απαγαγει οι σκουπηδιαριδες για τις γνωσεις του. Βλεπετε ο μπαμπας ταξιδευε συχνα. Ειχε γνωρισει πολλους τοπους και κυριως πολλους ανθρωπους με ιδιαιτερες γνωσεις. Τον χρειαζονταν. Αλλα πως βρεθηκε εδω. Μας ειπε οτι δραπετευσε και πρεπει να κρυφτει γιατι τον ψαχνουν.

Αναγνώστου Βασιλική

Έντρομες κοιταχτήκαμε και κοιτώντας τη μητέρα μου, κατάλαβα πως κάναμε την ίδια σκέψη,την ίδια ακριβώς στιγμή! Έπρεπε να βοηθήσουμε τον πατέρα μας… όσο περνούσαν τα λεπτά που βρισκόμασταν και οι 3 μας στο ίδιο δωμάτιο, κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις οικογένεια…Ο πατέρας μου έτρεμε, ήξερε πως θα τον έψαχναν παντού και δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεση του..”ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ!” είπα, Δίχως δεύτερη σκέψη, η μητέρα μου άρπαξε μια τσάντα, έβαλε ότι φαγόσιμο είχε στο σπίτι και άνοιξε την πόρτα… το ταξίδι για το ηφαίστειο είχε ξεκινήσει! Για έναν τόπο που ξέραμε οτι θα είναι ασφαλής..γιατί το ηφαίστειο, δεν ήταν ένας κρατήρας, ήταν στ’αλήθεια ένας τόπος μαγικός…

Μαρία Βαρδάκη

ΠPOXΩPOYΣAME ΩPEΣ, MEPEΣ, MΠOPEI KAI MHNEΣ, ΔE ΘYMAMAI.
OTAN ΦTAΣAME, TIΠOTA ΔEN HTAN IΔIO, EIMAΣTAN TOΣO XAPOYMENOI ΠOY ΔEN ΣKEΦTHKAME OYTE ΣTIΓMH THN KOYPAΣH MAΣ. AΓKAΛIAΣTHKAME OΛOI MAZI KAI ME ΔIAΠEPAΣE MIA AΠOΛYTH ΠΛHPOTHTA. HMOYN ΠOΛY XAPOYMENOΣ ΠOY BOHΘHΣAME TON MΠAMΠA MOY KAI HMAΣTAN OΛOI MAZI AΓAΠHMENOI. OTAN KOITAΞAME KAΛYTEPA TO MEPOΣ EIΔAME KATI APKETA ΠEPIEPΓO. MIKPA, ΦTEPΩTA, ΠΛAΣMATA MAΣ ΠΛHΣIAΣAN KAI APXIΣAN NA ΠETANE ΠANΩ MAΣ AΣTEPOΣKONH KAI NA ΦΩNAZOYN ” ΓIOYMΠI ΓIOMΠI ΓIOOOOOO” ME MIA TΣIPIXTH ΔIAΠEPAΣTIKH ΦΩNH. “ΠΩΣ ΣAΣ ΛENE, TI EIΣTE;” PΩTHΣA
H AΠANTHΣH TOYΣ ME AΦHΣE AΦΩNO….

W icon

Κορίνα Καραλεξίδου

“Είμαστε τα Λίλιθ, μικρά φτερωτά πλάσματα, βοηθοί του βασιλιά του ηφαιστείου. Ζούμε εδώ στο βασίλειο και φροντίζουμε τον τόπο μας. Τα σπίτια μας είναι τα λουλούδια ή τα μικρά μανιτάρια”.
Κοιτούσα τα Λίλιθ και όσο μιλούσαν και χοροπηδούσαν πάνω- κάτω, εγώ χαιρόμουν, ένιωθα ασφαλής και ήθελα να χορέψω μαζί τους! Θα ήθελα να μείνω για πάντα εδώ!
Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα περίεργο Λίλιθ, λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα… Άρχισε να φωνάζει με μία λεπτή φωνή “Εσείς ποιοι είστε; Και πώς ήρθατε εδώ; Και τι θέλετε από εμάς;” Ο παραλογισμός συνεχίστηκε με φράσεις όπως “Δεν βλέπουμε συχνά τόσο μεγάλα πλάσματα σαν εσάς στα μέρη μας! Πρέπει να σας πάμε στον βασιλιά! Μπορεί να μας κάνετε μια μπουκιά και να μας εξαφανίσετε!” Τότε μονομιάς, όλα τα Λίλιθ σταμάτησαν τον χορό, πήραν τα μαγικά τους ραβδιά και άρχισαν να μας ρίχνουν μπλε χρυσόσκονη, η οποία μας έκανε να φτερνιζόμαστε και να μην μπορούμε να σταματήσουμε!